Ruiny obronnego zamku rycerskiego w Bąkowej Górze

Ruiny obronnego zamku rycerskiego (XIII/XIV w.) w Bąkowej Górze (na szczycie Bąkowej Góry, 282 m n.p.m.) - niegdyś znanej siedziby rycerzy rozbójników.

Istnie­nie mu­ro­wa­ne­go for­ta­li­cjum w Bą­ko­wej Gó­rze ko­ło Przed­bo­rza za­wdzię­cza­my Zbi­gnie­wo­wi Bą­ko­wi­ her­bu Za­do­ra, sy­no­wi Zbi­gnie­wa Bą­ka se­nio­ra, jed­ne­go z naj­bar­dziej za­ufa­nych dwo­rzan Wła­dy­sła­wa Ja­gieł­ły. Bu­dow­la wznie­sio­na zo­sta­ła w po­ło­wie XV wie­ku na ko­rze­niu star­sze­go, drew­nia­ne­go za­ło­że­nia. Po śmier­ci Zbi­gnie­wa w roku 1489 obiekt tra­fił w rę­ce Ja­ro­sła­wa Ła­skie­go­ i An­drze­ja­ oraz Pio­tra z Bni­na­, bi­sku­pa wło­cław­skie­go. Nie wia­do­mo dziś do­kład­nie, jak nowi wła­ści­cie­le po­dzie­li­li się spad­kiem — wia­do­mo na­to­miast, że w XVI stu­le­ciu dwór prze­szedł w po­sia­da­nie ro­dzi­ny Ma­ła­chow­ski­ch, któ­rzy nie­znacz­nie go prze­bu­do­wa­li i od­no­wi­li — świad­czą o tym frag­men­ty de­ko­ra­cyj­ne­go tyn­ku a tak­że skrom­ne zdo­bie­nia okien. W prze­cią­gu na­stęp­nych lat gmach wie­lo­krot­nie zmie­niał go­spo­da­rzy aż do po­cząt­ku XVIII wie­ku, gdy zo­stał opusz­czo­ny. Praw­do­po­dob­nie tego przy­czy­ną by­ły zbyt gru­be mury i nie­wiel­kie otwo­ry okien­ne, któ­re ogra­ni­cza­ły do­stęp pro­mie­ni sło­necz­nych do wnę­trza, wsku­tek cze­go pa­no­wał tu­taj ziąb i cią­gły pół­mrok. W la­tach 20. XX wie­ku wła­ści­cie­le Bą­ko­wej Gó­ry Po­toc­cy­ sta­ra­li się od­na­leźć zam­ko­we lo­chy. Sta­ra­nia te nie przy­nio­sły jed­nak żad­nych efek­tów, po­gor­szy­ły na­to­miast stan i tak już zruj­no­wa­ne­go obiek­tu. W la­tach 80 ubie­głe­go stu­le­cia na te­re­nie for­ta­li­cjum prze­pro­wa­dzo­no ba­da­nia ar­che­olo­gicz­ne po­łą­czo­ne z jego od­gru­zo­wa­niem i od­chwasz­cza­niem. Ak­tu­al­nie znaj­du­je się ono w rę­kach pry­wat­nych.

Obiekty wpisane do rejestru zabytków :