Relikt zamku kazimierzowskiego

Zamek nie przetrwał do dziś, został zniszczony podczas "potopu szwedzkiego". Zamek położony był na wzgórzu w pn.-zach. części miasta i ufundowany został przez króla Kazimierza Wielkiego w II poł. XIV wieku. Budulcem był miejscowy kamień. Powstał prawdopodobnie na miejscu dawnego grodu warownego. Zamek stanowił część systemu obronnego Polski stworzonego przez króla Kazimierza Wielkiego. Podstawową funkcją zamku była obrona przeprawy przez rzekę oraz szlaku handlowego. Po raz pierwszy wymieniony jest w kronice Jana z Czarnkowa i określony jest mianem curia (po łac. dwór), tego samego terminu używa później Jan Długosz. W XV w. rozbudowany został przez Władysława Jagiełłę, otoczony murem, wtedy dopiero mógł uzyskać charakter zamku. W XVI w. był siedzibą starostwa niegrodowego. Wielokrotnie uszkodzony w czasie pożarów, które nawiedzały miasto i poważnie zniszczony w czasie "potopu szwedzkiego" już nie wrócił do dawnej świetności. W XVIII wieku został całkowicie opuszczony. Stopniowo rozbierany do połowy XIX w. Do dziś zachował się jedynie relikt muru przy ul. Podzamcze.